Freuds psychoanalyse 35 en de moderne psychologie in het algemeen verdiepten deze inzichten, maar voegden er weinig aan toe. Het dubbelgangermotief in De donkere kamer is verwant, hoe verschillend het ook is, aan dat bij Hoffmann en Dostojewski (hetgeen niet behoeft te betekenen dat Hermans deze auteurs las en volgde 36). De dubbelganger vertegenwoordigt hier, of hij een bestaand persoon of een hallucinatie is, een deel van de hoofdpersoon; de betekenis die deze hoofdpersoon eraan hecht komt voort uit diens onbewuste zelf. Hij heeft grote invloed op de hoofdpersoon en betekent tenslotte diens ondergang. 33 De opvatting van Bersma, 'Doublures binnen de donkere kamer', p. 20, dat de op p. 24 van de roman opgemerkte naamsgelijkenis slaat op de betekenis-associatie tussen de namen Osewoudt en Jagt man moet verworpen worden: de context verwijst expliciet naar de verwantschap in spelling. 34 De dubbelganger is vanuit verschillende gezichtspunten bestudeerd: literair-filosofisch: Wilhelmine Krauss, Das Doppelgängermotiv in der Romantik.
Wie ben je als iedereen je ziet als een verrader en een leugenaar, bestaat er wel zoiets als waarheid en werkelijkheid?
Boek Goede verhaallijn Spannend Geschreven bij De donkere kamer van Damokles alhoewel het verhaal naar mijn mening niet heel interessant begint met een jeugdbeschrijving, verwordt De donkere kamer van Damokles al heel snel tot een boek dat je maar moeilijk kunt wegleggen. spanning en intrige volgen elkaar op in een verhaal dat gesitueerd is in Nederland in en kort na de Tweede Wereldoorlog. wanneer het eenmaal uit is, bekomt je de vraag wat er zo goed was aan het boek. ik denk dat het komt doordat je als lezer voortdurend aan het twijfelen wordt gebracht over de schuld dan wel de onschuld van de hoofdpersoon Henri Osewoudt, sigarenwinkelier en actief betrokken in het verzet. dit was waarom ik het verhaal nog een keer heb gelezen en de tweede keer was het misschien nog wel beter; want tijdens het lezen zoek je, met in je achterhoofd de komende kwestie, naar aanwijzingen die Osewoudts verhaal kunnen staven. het einde vind ik persoonlijk het mooiste stuk. Osewoudt gelooft heilig in de rechtvaardigheid van het justitiële systeem, maar dat lijkt hem op te slokken.
RECENSIE - "De donkere kamer van Damokles" is niet voor niets een klassieker. Het is een dijk van een boek, met een duidelijk thema verwerkt in een ijzersterk verhaal. Stel, het is 1940 en je bent een jonge man die zijn dagen slijt achter de toonbank van een sigarenwinkel, onder de plak bij zijn lelijke vrouw. Dan biedt de chaos die ontstaat na de Duitse inval een aantrekkelijke kans om aan de sleur te ontsnappen. Maar zo makkelijk gaat dat niet. Een verzetsheld zijn blijkt nog knap lastig, en als je je dan eindelijk een held voelt, krijg je te horen dat er juist geen behoefte is aan helden! Dan weet je ook niet meer over welke boeg je het gooien moet. Willem Frederik Hermans rekent in "De donkere kamer van Damokles" genadeloos af met de helden uit de talloze jongensboeken over de Tweede Wereldoorlog. Wie het eenmaal gelezen heeft, is meteen van eventuele heroïsche ambities genezen: een held zijn is niet makkelijk, niet leuk en eigenlijk ook nergens goed voor. Vijftig tinten grijs Als de krankzinnige moeder van hoofdpersoon Osewoudt aan het begin van het boek zijn vader vermoordt, is de toon gezet.